Każdy lubi się bawić (prawie wszyscy ,bo Ja lubię) więc mamy parę zabaw które się wam spodobają !
Skarbnica gier i zabaw
Do przeprowadzenia niektórych zabaw potrzebne są określone przedmioty. Materiały na całym świecie są podobne — czasami nieznacznie się różnią.
(rysunek)
Miotacz kuli
Jest to prosta zabawka, którą dziecko może bawić się samo lub z przyjaciółmi — i wtedy organizować zawody.
Krążki
Krążkami mogą być płaskie kamienie, monety, ziarenka, kawałki drewna albo metalu; również fleki do obuwia, które na całym świecie wykorzystywane są w zabawach polegających na rzucaniu. W tego typu zabawach znakomicie sprawdzają się także woreczki napełnione ryżem lub innym ziarnem.
Kreda
W wielu zabawach trzeba ograniczyć pole gry, oznaczyć punkt mety lub cel do rzucania, czy też naszkicować pole do skakania. W tym celu wykorzystujemy kredę albo kamyk — w zależności od powierzchni podłoża.
Kostki
Kostki z dwoma, czterema albo sześcioma ściankami wykorzystuje się najczęściej w grach planszowych. Jako dwustronna kostka do gry może służyć również moneta albo patyk, który został podzielony w połowie.
Piłki
Piłki z materiału, plastiku, gumy albo ze skóry są bardzo lubianymi zabawkami. Nie tylko obecnie, również w dawniejszych czasach — już u starożytnych Rzymian, Greków, Majów i Azteków — cieszyły się dużą popularnością.
Bączki
Ta zabawka jest obecna pod każdą szerokością geograficzną — ma różne kształty (charakterystyczne dla danego narodu) i może być zrobiona z wielu materiałów (niektóre są z gliny, inne z drewna albo kamienia). Z powodzeniem można ją wykonać również samodzielnie.
Kulki
Do zabawy można użyć kulek z gliny, szkła lub z łożyska, albo wykorzystać określone suszone owoce.
Kamyki, tabas (małe kostki zwierząt) albo jacks (metalowe gwiazdki)
Małe przedmioty, takie jak kostki czy metalowe gwiazdki, nadają się do wykorzystania w różnych zabawach zręcznościowych polegających na rzucaniu lub grach z kostką.
Koperty
Można je wykonać ze starych kart do gry lub z etykiet ze starych pudełek po zapałkach.
(w ramce)
Tak robimy kopertę!
1—2) Bierzemy kartę do gry i przecinamy ją wzdłuż długości na dwie jednakowe części.
3) Jedną część układamy poziomo pod drugą ustawioną pionowo, tak żeby powstała litera „L”.
4—5—6) Następnie składamy poziomą część „do przodu” i później zawijamy ją jeszcze raz wokół pionowego elementu.
7) Dolną część pionowego elementu zaginamy raz do przodu.
8) Potem zaginamy tę dolną część do tyłu. Otwieramy ostatni element i wsuwamy go od góry, pod górną część.
9) Na kopercie z jednej strony będzie widać przednią część karty, z drugiej —tylną.
Plansze do gry
Plansze do gry powstawały z prostych materiałów, były rysowane na kamieniu lub na drewnie.
Do przeprowadzenia niektórych przedstawianych tu zabaw potrzebne są określone plansze. Zostały one zamieszczone na końcu książki. Najlepiej będzie je skopiować i przykleić na twardą podkładkę.
Kto zaczyna?
W wielu zabawach trzeba najpierw ustalić, kto będzie nią kierował, kto zaczyna a kto może dobierać sobie członków drużyny. Decyzje te mogą być przedmiotem osobnej zabawy.
Manuhan
Z Filipin (pd.-wsch. Azja), ale gra się w nią również w wielu innych miejscach
Liczba uczestników: od dwóch do ośmiu
Przygotuj: kredę albo patyki — w zależności od powierzchni podłoża; po jednym krążku dla każdego uczestnika, możesz użyć: fleków, płaskich kamieni albo kulek
- Najpierw rysujemy dwie równoległe linie — odległość między nimi powinna wynosić około czterech metrów.
- Wszyscy uczestnicy gry stają na jednej z tych linii.
- Każdy rzuca kolejno swoim krążkiem w kierunku drugiej linii.
- Wygrywa ten, czyj krążek wyląduje najbliżej drugiej linii i to on rozpoczyna następną serię rzutów. Drugi jest ten, czyj krążek upadł nieco dalej od linii mety itd. Odpowiednio do położenia krążków ustalamy kolejność rzutów w następnej zabawie.
Zik, zak, zuk
Z Katalonii (region Hiszpanii). Popularna w Hiszpanii, Francji, Włoszech i Andorze
Liczba uczestników: powyżej sześciu
- Wszyscy uczestnicy stoją w kole i ustawiają prawą stopę tak, żeby czubki butów dotykały do siebie.
- Wszyscy mówią jednocześnie: „Jeden, dwa, trzy, zik, zak, zuk, jeden, dwa, trzy”.
- Każdy z uczestników decyduje, czy zostawi prawą stopę w kole, czy chce ja wycofać. W dalszej zabawie biorą udział ci, których było mniej. Pozostali odpadają.
- Ostatnia osoba, która zostanie, wygrywa.
Szew
Zapatero
Z Meksyku (Ameryka Północna i Ameryka Środkowa)
Liczba uczestników: dwóch
Przygotuj: jeden kamień
- Jeden z uczestników bierze kamień do ręki i zamyka dłoń w pięść.
- Porusza pięściami w górę i w dół, i pyta: „Gdzie mieszka szewc, na dole czy na górze?”
- Kiedy skończy wypowiadać to zdanie, kładzie pięści jedna na drugiej.
- Drugi gracz musi zgadnąć, w której dłoni znajduje się kamień, mówi: „na górze” albo „na dole”.
- Osoba, która schowała kamień, otwiera wybraną dłoń. Jeśli wypadnie z niej kamień, wygrywa drugi uczestnik.
(w ramce)
Czy wiedziałeś?
W mieście Casablanca, w Maroku (pn.-zach. Afryka), gra się tak:
Podnosi się ręce, pokazując wierzch i spód dłoni. Przed opuszczeniem dłoni mówi się „A la me set!”, co znaczy: „Piątka!" i odnosi się do pięciu palców dłoni.
(strona 14)
Na górze czy na dole?
Z Pakistanu (pd. część Azji)
Liczba uczestników: trzech
- Wszyscy biorący udział w zabawie trzymają lewe ręce tak, żeby ich wewnętrzna powierzchnia skierowana była do góry.
- Na określony znak uczestnicy opuszczają prawą rękę na lewą tak, żeby jej wewnętrzna powierzchnia skierowana była albo do góry albo na dół.
Wygrywa ten, kogo prawa dłoń znajdzie się w innej pozycji niż pozostałych dwóch uczestników.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
PS: MIŁEJ ZABAWY !
CO SIĘ ROBI W SYLWESTRA DOKOŃCZĘ PÓŹNIEJ / Daria<3